Review: de meest geziene bindingen

Als je veel verschillende ski’s skiet, krijg je ook veel verschillende bindingen onder de voeten. Alle soorten, alle merken. Het gaat mij te ver om al die bindingen individueel te bespreken. Maar een paar zaken wil ik er wel over kwijt. En dan vooral: welke binding zou je mijns inziens niet moeten nemen als je de keus hebt?

Systeembindingen

De meeste pisteski’s (op wat Pro- en raceplaat-modellen na) hebben een zogenaamde systeembinding: op de ski zit een rail of iets dergelijks gemonteerd en de binding is over die rail dan relatief eenvoudig naar voor en achter te schuiven en af te stellen. Bij zo’n systeembinding kan je vaak de binding niet kiezen; die zit standaard in de set.

Er zijn echter wel wat bindingsystemen die ik niet als de beste heb ervaren. Om uiteenlopende redenen, overigens:

  • Nordica Evo-systeem: Een vrij stijf systeem, wat de buiglijn van de ski negatief beïnvloedt. Vooral bij allmountinski’s is het verschil tussen een Evo-systeem binding en een los gemonteerde binding (zonder plaat of systeem) goed voelbaar;
  • Elan Fusion-systeem: Een systeem waarbij het mechanisme is geïntegreerd in de skilat. Maar het zit niet echt super vast en na verloop van tijd kan er wat speling ontstaan, die ook voelbaar is en absoluut geen zeker gevoel geeft.

In beiden gevallen is het niet het hiel- of teenstuk wat het probleem is, maar het plaatsysteem dat de werkende delen van de binding aan de ski verbindt.

Losse bindingen

Met een ‘losse binding’ bedoel ik een binding die direct op de skilat wordt geschroefd. Dit kunnen bindingen zijn die na montage nog (beperkt) kunnen worden ingesteld qua zoollengte (zogenaamde ‘demo-bindingen’ die je bij skitests vaak ziet: ze lopen op een klein railtje dat je ook zelf moet monteren). Maar deze bindingen komen meestal ook in een versie waarbij je het hiel- en teenstuk echt definitief monteert op de ski. Daarvoor heb je wel wat kennis en een mal nodig die specifiek bij die binding hoort, dus vraag vooral een specialist die bindingen voor je te monteren.

Vooral bij allmountain- en freeride ski’s vind je deze bindingen, die ook vaak specifiek voor wat bredere ski’s zijn gemaakt. Zo hebben ze bijvoorbeeld een wat breder basisvlak, waardoor de krachten ook dichter bij de kant van de ski naar de ski worden getransporteerd. Dit geeft een directere overbrenging van de impulsen en minder speling of ‘verloren gaan’ van energie.

Ook hier zijn een paar bindingen die ik niet zou adviseren (als je de keus hebt):

  • Marker Griffon en Squire: een veel geziene binding, maar ook een met een vaak benoemd ‘probleem’. Het kost namelijk veel kracht om in deze binding te stappen. Je moet echt flink stampen om vooral je hiel goed ingeklikt te krijgen. En dan nog heb ik vaak niet het gevoel dat ik echt goed vast zit (hoewel dat dan wel zo is – maar een gevoel dat het mogelijk niet zo is blijft knagen en houdt me tegen om voluit te gaan). Vooral in zachte sneeuw, als de ondergrond dus flink meegeeft, kan het echt lastig zijn om erin te klikken. Niet erg handig voor een freeride binding. De systeem-bindingen van marker (die gebruikt worden op de ski’s van onder andere K2, Völkl, Blizzard, etc.) zijn overigens helemaal prima;
  • Demo-versies van bindingen: onnodig zwaar en minder direct, met de mogelijkheid op wat speling tussen de bindingsdelen en de rails waar ze over lopen. Als de ski (en binding) gebruikt gaat worden door één skiër is er geen reden om een demo-binding te nemen. Het uitvinden van de gewenste bindingpositie zou ik meenemen in de test van de ski (dan zit er vaak wel een demo-binding op omdat de ski door verschillende skiërs wordt geskied, je kan dan makkelijk spelen met de voor-achter positie van de binding).

2 comments on “Review: de meest geziene bindingenAdd yours →

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *