De keerzijde van ski-eigenschappen

‘Stabiliteit’ vind ik een belangrijke eigenschap in ski’s. In een uitgebreid artikel heb ik al eens uitgelegd wat het volgens mij is. Waar het op neerkomt: stabiliteit is een gevoel, het vertrouwen dat je in de ski hebt. Lijnvastheid is een element (niet wegglijden of door elk hobbeltje opzij gezet worden), maar ook de demping, de ‘Laufruhe’ zoals dat in het Duits zo mooi heet. Allemaal zaken die maken dat een ski stabiel voelt.

Ontbinden in factoren

Die stabiliteit is het gevolg van een aantal specifieke karakteristieken van een ski. Als ik in de pisteski’s, allmountain ski’s en allmountain/freeride ski’s kijk naar de modellen die ik als meest stabiel heb ervaren, dan kan je daarin wel een patroon ontdekken. Die ski’s zijn de Fischer RC4 the Curv CB (pisteski), de Blizzard Brahma (allmountain) en de Nordica Enforcer 100 (allmountain/freeride). 

Van al deze ski’s heb ik niet alleen de stabiliteit geprezen, maar ook aangegeven dat het behoorlijk stevige ski’s zijn. Ze kosten best wat input (snelheid, kracht, massa) om ze te buigen. Erg vergevingsgezind zijn ze ook niet. Je zou kunnen zeggen: omdát het zulke stevige ski’s zijn, voelen ze zo stabiel. Dat is wat mij betreft de stelling.

Waar ligt de grens?

Van deze drie ski’s zijn er twee  (de Fischer en de Blizzard) die ik zelf niet zou kopen. Niet omdat ik het geen goede of fijne ski’s vind, maar omdat ze mij net te heftig zijn om de hele dag op te skiën. Een paar afdalingen gaat prima, maar ik heb niet de conditie (en ook niet de motivatie) om er de hele dag op te staan. Er zijn ski’s die weliswaar een tikkeltje minder stabiel zijn, maar voor mij meer dat stabiel genoeg, en waar ik wél de hele dag op wil skiën. 

Zoals gezegd, waar die grens ligt is natuurlijk heel persoonlijk en afhankelijk van de stijl, voorkeuren, ambities en het technisch niveau van de skiër. Er zijn namelijk ook ski’s die misschien nóg stabieler zijn dan de genoemde modellen, maar waar ikzelf zo weinig mee kan, dat ik er niet eens een eerlijk review over heb geschreven. 

Zo heb ik bijvoorbeeld de Blizzard Bonafide, de Blizzard Cochise, de Nordica Enforcer 115, een aantal FIS-latten van verschillende merken wel onder gehad. Maar daar kon ik zo weinig mee (anders dan heelhuids de berg af komen), dat ik niet genoeg een beeld heb kunnen krijgen van die ski’s om er een review van te maken. Die ski’s waren allemaal zo stevig en weinig vergevingsgezind, dat ze onder de voeten van een serieus sterke, agressieve en goede skiër dus nóg stabieler zouden zijn dan de drie modellen die ik eerder noemde. Ik ben alleen niet die skiër. Ik kon er niet zo veel mee, met deze ski’s.

‘Té’

Dus misschien kan een ski wel té stabiel zijn. Of beter: té stevig, niet vergevingsgezind – de eigenschappen die aan die stabiliteit ten grondslag liggen. En zoals we weten, is ‘té’ van iets nooit goed. Het moet nog altijd matchen met de skiër voor de optimale ervaring. En daarin is dus heel uitdrukkelijk niet alleen de ski een factor, maar even goed de skiër.